δεκατέσσερα και ένα

draft in progress, τελευταία ανανέωση η ημερομηνία στον τίτλο. ‘έκλεισα’ τον κορμό του #9 cockring. λέω να βάλω μερικές ακόμα φωτό αν και μου αρέσει το ιδρωμένο πορτραίτο. ξαναπερνάω ένα χέρι όλες τις ιστοριούλες με πολύ anal editing τύπου από ‘είναι η grace jones και ουρλιάζει από τα βάθη της νύχτας’
σε
‘είναι η grace jones, ουρλιάζει από τα βάθη της νύχτας’.

απορροφώ τα άτονα χρώματα στους χάρτες των ειδήσεων της κρατικής. ταξιδεύω σαν τον niels holgerson, το αγαπημένo μου παιδικό πρόγραμμα. αποστηθίζω ονόματα από πρωτεύουσες, πόλεις, χώρες. πιο σπάνια αεροδρομια, πλατείες, μουσεία, συνοικίες. ανθεκτικά κολλάω σε ότι έρχεται από μακριά, όπως το πράσινο σουηδικό δερμάτινο jacket, δώρο του θείου. περνάει ο καιρός. στα δεκατέσσερα, χύνω για δεύτερη φορά παράπλευρα από τα μπουτάκια του κωστή ενώ ‘παλεύουμε’. το βάζω κι αυτό στη βαλίτσα. φτάνω [τελικά] στο ταξιδιωτικό πρακτορείο. η φυγή είχε προγραμματιστεί λεπτομερώς. απογευματινή πτήση της lufthansa, stop over μόναχο, προορισμός amsterdam. εκατόν εικοσιπέντε χιλιάδες και πεντακόσιες δραχμές. δίνω τα πεντοχίλιαρα, βγάζω το πεντακοσάρικο. μένω με τρία κατοστάρικα. με εξαίρεση μια περιορισμένη χρονικά επιστροφή, δεν θα ξαναγυρίσω.

κάπου εδώ θα μπορούσα να αρχίσω μια ιστορία τύπου ‘νέος, σε μια ξένη μεγαλούπολη, γεμάτος φιλοδοξίες’, ένα τυποποιημένο record of achievements …και να αραδιάσω μια σειρά από επιτυχίες, κυρίως επαγγελματικές. δεν μ’ ένοιαζε όμως αυτό. μ’ ένοιαζε να μάθω. κι αν θες, να ξεφορτωθώ βάρη. αντί για success story λοιπόν, θα γράψω για δεκαπέντε ευρωπαϊκά clubs που μου μείνανε…γιατί με εντυπωσίασαν, γιατί πέρασα καλά ή απλά γιατί ήτανε μέρη που γνώρισα καλύτερα τον εαυτό μου και λιγάκι τους άλλους. σειρά, μέσες άκρες, αξιολογική.

#15 lulu, cologne

o α. τα είχε με τον j. κάθε τρεις και λίγο τρέχαμε στη γερμανία. όπου πήγαινε ο ένας έτρεχε και ο άλλος τότε, either way. φαντάζομαι δεν μπορείς να κάνεις τέτοιες φιλίες παρα μόνο σε κείνη την ηλικία. στο ‘lulu’ τις πέμπτες έμπαινες μόνο γυμνός, τουλάχιστον από τη μέση και πάνω. μουσική techno. τα πρωινό μας έβρισκε στο σιδηροδρομικό να περιμένουμε το πρώτο τραίνο. μια φορά έφαγα και κλωτσιά από τον υπάλληλο για να ξυπνήσω.

[την πρωτοχρονιά δεν ανταλλάξαμε ούτε μήνυμα. το καλοκαίρι όμως συναντηθήκαμε στο νησί. περιμέναμε έναν γνωστό στο λιμάνι, εσύ κατέβαινες από το φέρρυ, ήσουν με τη σύζυγο και τον γαμιά [σας]- ο σκύλος, ναι, πέθανε, το έμαθα. είχες παχύνει. για να μη πω πως άρχισες να φαλακρίζεις, θα πω ότι σχημάτισες ‘μπιφτέκι’- ‘μπιφτέκι’ λέει η στρατούλα την περιοχή που οι άνδρες χάνουν τα μαλλιά τους στο πάνω και πίσω μέρος του κεφαλιού. ήσουν ευγενικός αν και με το β. σου βγήκε ζήλεια, τον κοιτούσες επίμονα πράγμα από το οποίο κατάλαβα ότι κακογαμιέσαι. επίσης κοίταξες δύο φορές- για επιβεβαίωση- το μπλουζάκι που φορούσα την άλλη μέρα, να τσεκάρεις ότι είναι katherine hamnett. απ’ αυτό κατάλαβα ότι παραμένεις παρά τα χρόνια που πέρασαν, παρά τα εξωτερικά, παρά το πελώριο ψέμα του γάμου σου, μια επιφανειακή ελληνίδα αδελφή. πρόσφατα, η α. μου είπε ότι κατέβηκες για τις εκλογές. σε είδε, παρατρεχάμενο, στο εκλογικό κέντρο του πασόκ]

#14 xxl, rīga

η τέλεια μεταφορά για την κατάσταση των κοινωνιών του πρώην ανατολικού. το μαγαζί δείχνει παλιό και η διακόσμηση άθλια. λατρεύω όμως τη σημειολογία των πάντων εκεί μέσα. [όσο πιο εξωτερικοί σε μια συνθήκη, τόσο καλύτερα παρατηρούμε]. όλοι μαζί και όλοι χύμα. παντελόνια με κόψιμο άλλης εποχής αλλά πουκαμισάκι d&g. dancefloor ακριβω΄ς δίπλα στο dark. προσδοκία πλουτισμού μαζί με αξιοπρεπή ένδεια. τονισμένες εθνικές διαιρέσεις κατά το μήκος ενός μπάρ: οι λεττονοί μεγάλα πρόσωπα με γυρτά μάτια φοράνε λιγότερο έντονα χρώματα, οι ρώσοι λίγο πιο rough, ασσεσοράτοι, φωνακλάδες. κληρονομημένη αισιοδοξία για το τώρα αλλά και ήπια κατάθλιψη. το βράδυ όταν επιστρέφω, δε θυμάμαι γιατί δε βγήκες, με ρωτάς αν γάμησα καλά. crude… δεν απαντώ. βουρτσίζω απλά τα δόντια μου στο φως της τηλεόρασης και κοιμάμαι πάνω στους εξασθενημένους χτύπους της καρδιάς σου.

#13 the cock [at the ghetto], london

στην αρχή ήταν ένα καλό μείγμα από drags, punksters, part-time hustlers, φρικιά και κόσμο που δεν ταίριαζε με τις υπόλοιπες ‘σκηνές’. στη συνέχεια και ενώ απλωνόταν το word of mouth, έπεσε μια βροχή από celebrities [elton john, bjork, yoko ono κτλ.] και το τρέλανε στη διαφήμιση το gay press. δεν άλλαξε πάντως η μουσική, πιστά electro-punk, και οι παλιοί θαμώνες επέμειναν.

εκείνη τη βραδιά βρεθήκαμε με τον john στο barcode. ήτανε παρέα με δύο αυστραλούς. στην αρχή νόμισα ότι ήταν ζευγάρι αλλά μου είπαν ότι είναι φίλοι [shag-buddies σκέφτηκα]. το ένα pint έφερε το άλλο και συνεχίσαμε στο cock. μπαίνοντας βλέπω τον jason με τον κολλητό του. δεν είχαμε βρεθεί για κάποιο καιρό αλλά είχα μάθει τα νέα. και μόνο ότι δεν ήτανε με τον doug ήταν αρκετό για να καταλάβω. μου εξηγεί ότι ήταν πολύ διαφορετικοί. μου μιλάει σα να μη τον ξέρω. προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από τις λέξεις αλλά δε θέλω να τον πιέσω, ούτε να ανοίξω κουβέντες για ‘lack of trust’, τη ‘δυναμική της σχέσης’ και παρόμοια. ξαναγυρνάω στο john.

-got a bit of ‘chocolate cake’. you fancy havin’ some?
-sure

κλεινόμαστε στην τουαλέτα. φτιάχνω χωνάκι μ’ ένα δεκάλιρο. σκύβουμε εναλλάξ πάνω από το καζανάκι. ακολουθεί σύντομο, κλινικό, φιλικό φιλάκι. μετά ένα όχι και τόσο σύντομο. κι άλλο ένα όχι τόσο κλινικό. και στο τέλος ένα καθόλου φιλικό ενώ τα πόδια μου αρχίζουν σιγά-σιγά να λυγίζουν ανάμεσα στα δικά του. βγαίνουμε έξω. παίζει η princess julia. ο jason είναι χάλια.

– are you all right, boy?
– feelin’ great. you want another drink?
– im ok, thank you luvie.

κατα βάθος, στεναχωριέμαι. όπως στεναχωριόμαστε γι’ αυτούς με τους οποίους έχουμε ζήσει μαζί. αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ ή να κάνω τίποτα. αρχίζω να ‘ψάχνομαι’ ενώ αισθάνομαι το ‘chocolate cake’ να στάζει στο λαιμό μου. στα μάτια μου όλοι φοράνε κόκκινα μπλουζάκια μ’ ένα τεράστιο print. είναι η grace jones, ουρλιάζει από τα βάθη της νύχτας.

#12 trut, amsterdam

η κατάληψη του trut στο amsterdam είναι καμιά δεκαριά λεπτά περπάτημα ίσια πάνω απ’ τη leidseplein. γεμίζει γύρω στις έντεκα. πιο αργά, περιμένεις να βγεί κάποιος απο μέσα για να μπείς, το οποίο σημαίνει ότι μπορεί να περιμένεις καμια ώρα. περιμένουμε στην ουρά με τον c. αν και είναι αρχές μαίου, είχε κρύο. μέσα πολύ χαλαρή η ατμόσφαιρα, σίγουρα περιποιημένα σε σχέση με άλλες καταλήψεις στην πόλη και γενικά ωραία φάση. με ένα τουρκάκι [μόνο τουρκάκι θα κοιτούσε έτσι] καρφωνόμαστε όλο το βράδυ. είναι τόσο όμορφος, ‘τρώμε’ ο ένας τον άλλο με τα μάτια μας αλλά στο τέλος δε γίνεται τίποτα. [naff!]

γιατί?
γιατί όλο το βράδυ έβηχα σαν κτήνος.

#11 kinky [a sabato sera], bologna

όσους ιταλούς ρωτάω, έχουν περάσει ή έστω έχουν ακούσει για το kinky στη bologna. από το οποίο συμπεραίνω ότι μόνο clubs του rimini [το fan factory της ιταλίας] ήταν ίσως περισσότερο γνωστά. το σάββατο βράδυ λοιπόν kinky. κατεβαίναμε από την piazza maggore στρίβαμε μετά το άγαλμα του neptuno και σχεδόν κάτω από τους ‘δύο πύργους’, ήταν η μικρούλα πόρτα του kinky. μια εξευτελιστικά σκληρή πόρτα. μέσα πολύ house, δυστυχώς και πολύ mc-ing. περνούσαμε καλά. εσύ το παραγαμούσες λίγο με τα χάπια. εγω δεν έπινα καθόλου ποτά τότε και έτσι την άραζα στο πίσω μέρος του kinky με ένα πλαστικό ποτηράκι και χυμό από πορτοκάλια σικελίας, χυμό κόκκινο. την εποχή εκείνη επίσης είχε φτάσει στην κορυφή και ο steven meisel, φωτογράφος μόδας. στο kinky, το απόλυτο στυλιζάρισμα. εξωπραγματικό. αγόρια και κορίτσια που ζούσαν σε περιοδικά. σα να περίμεναν να εμφανιστεί ο meisel να τους φωτογραφίσει. εκείνο το σαββατόβραδο είχα αποσυρθεί πάλι στο πίσω μέρος, ανάμεσα στα ‘μοντέλα’. κοιτούσα αδιάφορα τα γκομενάκια, κάποιοι ερχότανε και μου μιλούσανε. παρόλο που έκανα πάντα φιλότιμη προσπάθεια με τα ιταλικά, αυτοί επιμένανε να μιλάνε στα τοπικά τους αξάν με αποτέλεσμα να διανθίζεται η κουβέντα με επαναληπτικά “che cosa, caro?”. όταν ανάψανε τα φώτα, ήσουν έτοιμος να φύγεις μ’ ένα ντόπιο μπολωνέζο για τρίο [κι αν ήσουν high τότε], η γ. βρήκε έναν σικελό που χωρίς να την ξέρει άρχισε να της υπόσχεται πράγματα τρελά και γω ήμουν μάλλον παραδομένος επειδή ήταν μάιος και το κοντινότερο after ήταν 120 χιλιόμετρα μακριά. a rimini [!]

#10 escape [interview with an escort boy], prague

summertime in prague. κάπως διαφορετικά είναι η αλήθεια από το στόρι του τραγουδιού, ως υποχρέωση μάλλον και με κλείσιμο της πτήσης, αγχωμένα, ένα εικοσιτετράωρο πριν φύγω. το βράδυ, ξεμπερδεύω με τις συμβάσεις όσο πιο γρήγορα μπορούσα [δείπνο με βαριά κρεατικά και συζυγικές κόντρες… vomit]. κατεβαίνω όλη την πλευρά του ποταμού ίσια κάτω. παρόλο που ήταν περασμένες μια ίσως και δύο δεν έχει καθόλου αέρα, ούτε ψύχρα. ζεστό, άπνοο βραδάκι, στην καρδιά της ευρώπης. μετά από πολύ περπάτημα σε μια πόλη κοιμισμένη, φτάνω στο καφέ slavija– σημείο συνάντησης της ιντελλιγκέντσιας επι σοβιετικής κατοχής, μάλλον commercialised στις μέρες μας- το οποίο ήταν και αυτό κλειστό. ανεβαίνω τη λεωφόρο και στρίβω μετά το μεγάλο super market του tesco’s. από το σημείο αυτό και μετά, και ενώ ψιλοχάνομαι σε ολοένα και πιο στενούς δρόμους, αρχίζω να έχω την αίσθηση της μάταιης εξόδου [σε ψιλοσκέφτομαι κιόλας… μου λείπεις? ίσως]. είναι καθημερινή, δεν ξέρω την πόλη και επέλεξα να πάω στο ‘escape’ όχι γιατί ήξερα ότι είναι καλό, για την ακρίβεια δε ήξερα καν τι είναι, αλλά γιατί ήταν κάτι που δεν είχε αποκλείσει ως επιλογή. όπως για παράδειγμα το μάλλον παρακμιακό και εσωστρεφές bar κοντά στην κεντρική πλατεία της πράγας ή τα κλαμπάκια που είναι γεμάτα από escorts για αμερικάνικα πορτοφόλια. ακολουθώντας το χάρτη τελικά φτάνω. είναι τρεις παρά, έχω ιδρώσει, είμαι στο σωστό νούμερο αλλά δεν φαίνεται τίποτα. μόνο ένα άνοιγμα και μια στοά με νέον φώτα στο βάθος. στοά στοιχειωμένη όπως αυτές στην ίωνος δραγούμη στη θεσσαλονίκη. κατεβαίνω με αγωνία τα σκαλιά…
το μαγαζί είναι ψιλοάδειο.

[blah blah blah]

αλλά η νύχτα εκείνη δεν έφερε κανένα βάρος κι είχα πεισθεί ότι, εκτός από αυτό το υπόγειο μαγαζί, όλοι μα όλοι στην πόλη, κοιμόταν

[blah blah blah]

[συνεχίζεται]

#9 cockring, amsterdam

συναντιόμαστε απο νωρίς σε σπίτι. η παρέα είναι ανομοιογενής, παράγοντας που καθυστερεί το που, ποιοί και πως θα πάμε. εγώ με τον γιώτη δεν έχουμε ποδήλατα και δυσκολευόμαστε να συννενόηθούμε. τελικά φεύγουμε σε δύο ομάδες, άλλοι με ποδήλατα, άλλοι χωρίς. θα βρεθούμε πρώτα στο coffe shop της γειτονιάς και μετά στην κατάληψη που τις τετάρτες έχει βραδιές electro. τον γιώτη τον ενοχλεί το κρύο. κρύο και ψιλή βροχή. με το νίκο είναι επιφυλακτικός. το ίδιο και ο νίκος. υποθέτω έκανα ότι μπορούσα… μίλησα θετικά και για τους δύο και ήμουν ανοιχτός για το τι θα κάνουμε το βράδυ. αγοράζουμε joints από το ‘dutch flowers’, τα οποία καπνίζουμε στο δρόμο. ο γιώτης είναι ενθουσιασμένος, είναι οι πρώτες του μέρες στην ολλανδία, πρώτη του φορά. παρα τη βροχή και τις ασυννενοησίες, είμαστε καλά. καπνίζουμε ένα από καλύτερα joints. με το γιώτη αρχίζουμε και πειραζόμαστε, πράγμα που κάνει το νίκο να αισθάνεται άβολα. στο δεκάλεπτο φτάνουμε στην κατάληψη. είναι γεμάτη πιτσιρίκια με punkish κουρέματα και κουρασμένα-και καλά- βλέμματα. οι άλλοι έχουνε φτάσει ήδη και έτσι ο νίκος πάει και κολλάει μαζί τους. ήταν κάτι τύπου preemptive action, γιατί λίγες στιγμές αφού μπήκαμε διαλυόμαστε στα γέλια, ο γιώτης πέφτει στο πάτωμα και εγώ έχω διπλωθεί και γελάω δυνατά. τελικά καταφέρνω να σταθώ όρθιος και επιθεωρώ την κατάσταση: οι υπόλοιποι στέκονται μακριά μας και ρίχνουν ματιές με ελαφριά περιφρόνηση του τύπου ‘και μεις καπνίσαμε αλλά δεν κάνουμε έτσι‘. μερικά βλέμματα αγνώστων γυρνάνε πρώτα στο γιώτη μετά σε μένα. αυτοί κοιτάνε με βλέμμα τύπου ‘is he your fuckin’ mate? look after him then’. κοιτάω τέλος τον γιώτη. κυλιέται στο πάτωμα. γαμιέται στα γέλια. είναι ο κολλητός μου. το μπλε σκούρο παλτό [yves saint laurent, δώρο της μαμάς τα χριστούγεννα που προηγήθηκαν] σφουγγαρίζει το πάτωμα της κατάληψης. λάσπη που φέρανε μέσα τα παπούτσια, γόπες και τζίβες.

[τα γόνατά μου πετάνε… ain’t no strength, boy. προσγειώνομαι πάνω του. μένουμε εκεί, με τα βλέμματα του διαδρόμου-bar της κατάληψης από πάνω μας και το νίκο σε απόσταση ασφαλείας για να αποφύγει το embarassment. αναδρομικά, πιστεύω ότι ο χρόνος που μεσολάβησε από τη στιγμή που είδα τον γιώτη λιώμα κάτω μέχρι να αισθανθώ στο πρόσωπό μου την υφή της φόδρας, συμπύκνωσε όλα τα προσωπικά μου 90’s. ήτανε δέκα με είκοσι δευτερόλεπτα. μπορεί βέβαια να ήταν παραπάνω. μπορεί να ήταν δέκα με είκοσι λεπτά.

πρόσωπο –

φόδρα ysl –

αποτσίγαρα+λάσπες –

γκρίζο πάτωμα

τα χέρια μου έχουν μαζευτεί στην κοιλιά του γιώτη. γελάμε πιο δυνατά τώρα. νιώθω πως νιώθει πως είμαστε μαζί. αυτό είναι ωραίο]

μια ώρα αργότερα διασχίζουμε τη damrak, λίγος κόσμος οι περισσότεροι τουρίστες. τα κορίτσια της παρέας έχουνε φύγει. στρίβουμε στη warmoesstraat, ιδέα του νίκου να πάμε στο cockring. το πάνω δωμάτιο, προθάλαμος του dark, είναι γεμάτο απο τσοντοοθόνες. μου αρέσει η ιδέα να βλέπεις τσόντα, να τρίβεσαι με το διπλανό αλλά να μη κοιτιέστε και ακόμη καλύτερα να μη μιλάτε. όλοι μου φαίνονται μεγαλύτεροι. όλοι είναι μεγαλύτεροι. δεν κάθομαι τελικά δίπλα σε κανέναν. με μικρή διαφορά χρόνου μπαίνουμε στο dark, τελευταίος εγώ με μια μακριά μαύρη μπλούζα. απορώ τι γύρευα εκεί? the thrill, i guess. ο χώρος είναι τόσο σκοτεινός που δεν καταλαβαίνεις το σχήμα του, την πυκνότητα των επαφών γυρω σου- στους ώμους, στην πλάτη, στον πούτσο- δεν καταλαβαίνεις που μπορείς να στηριχτείς ή που χρειάζεται να στηθείς στα δύο σου πόδια. έχω χάσει ασφαλώς eye contact με τους άλλους κι όσο κατεβαίνω προς το χαμηλό μέρος του dark ακούω σκληρές, επαναλαμβανόμενες κραυγές. οπτικοποιώ άγριο sm, τιμωρούς-θεούς ντυμένους με φθηνή δερματίνη και αίμα ανάμεσα σ’αυτούς και στα πρόθυμα θύματα… τι ακριβώς τους οδηγεί σε ένα σκοτεινό κελί?…[είμαι σίγουρος ότι έχει αίμα] αυτή είναι και η τελευταία σκέψη που κάνω, ενώ έχω αρχίσει να ιδρώνω και γυρνάω προς την έξοδο. πέρασε ώρα μέχρι να εμφανιστούν ο γιώτης- πρώτα- κι ο νίκος. φύγαμε βιαστικά, σα να είχε γίνει η δουλειά. ο νίκος εντελώς απότομα μας αποχαιρετά. είναι ταραγμένος, σχεδόν έτρεμε όταν γύρισε από την άλλη….εντάξει δε φταίει το χόρτο, θα ψυχωνόμουν έτσι κι αλλιώς με το σκηνικό…σηκώθηκε και ‘φυγε…. ευτυχώς δεν είχαμε κανονίσει να κοιμηθούμε σπίτι του και θα γυρνούσαμε στο δικό μου…ο γιώτης αρχίζει ένα βουβό, αδιάκοπο γέλιο. τρελίτσα, εντελώς. μάλλον θα έχει relapse από το χόρτο.

– τι έγινε?

παίρνει φάτσα εξομολόγησης.

-ο νίκος μου πήρε πίπα στο dark.
– κι αν ήταν άλλος?
– δεν ήταν άλλος…. έπιασα το θηλύκι του.

#8 queen, paris

o φώτης μένει στο ξενοδοχείο κουρασμένος από την ολοήμερη βόλτα στην πόλη. αποφασίζω ωστόσο -σάββατο βράδυ…- να βγω. φοράω ψηλά sneakers, κάλτσες με κόκκινες ρίγες, μαύρο παντελόνι τρία τέταρτα και ένα σκούρο μπλέ, μεσάτο σακάκι. είχα ακούσει ότι είναι δύσκολο να μπεις αν δεν έχεις pass, δεν είσαι πελάτης ή ντυμένος ‘κάπως’ . κατεβαίνοντας το champs d’ elysee το queen είναι αριστερά. βλέπω απ’ έξω μαζεμένο διάφορο κόσμο ο οποίος όμως δεν προχωράει μέσα. κατα ένα τρόπο να βολιδοσκοπεί την κατάσταση. υποψιάζομαι ότι είναι το σκληρό face contol για το οποίο είχα ακούσει. παίρνω φόρα, τονίζω τις eccentric λεπτομέρειες των ρούχων και προχωράω. στην πόρτα με σταματάει η περίφημη ελληνίδα του queen, μια κοπέλα μάλλον μέτρια εμφανισιακά που όμως κάποια στιγμή θεωρήθηκε από ελληνικό πρόγραμμα νεανικού lifestyle, άτομο άξιο για συνέντευξη.

[γενικά υπήρχε μια παράκρουση τότε στην ελλάδα με τα clubs του εξωτερικού και πόσο super είναι κτλ κτλ, και παρατηρώ ότι η κατάσταση αυτή ελάχιστα έχει αλλάξει- και-θλιβερά- έχει αναφορές και σε άλλα πράγματα. σκέφτομαι ότι η ξενομανία των ελλήνων έχει μάλλον να κάνει με τη θέση της χώρας στον παγκόσμιο καταμερισμό του πλούτου και της γνώσης]

τέλος πάντων, με κοιτάει κυριολεκτικά από την κορυφή μέχρι τα νύχια και λέει, ένα ξινόξηρο ‘ok’ . το queen ήταν σχετικά μικρό, οι τουαλέτες καθόλου cruisy αλλά είχε ένα ιδιότυπο parisian grandeur. o κόσμος αν και ήταν στην πλειοψηφία του ‘on something’, εξακολουθούσε να μου φαίνεται μαζεμένος και πολύ πιο κοντά στην ατμόσφαιρα των gay places του νότου παρά του βορρά. πολύ στήσιμο δηλαδή και υποσχέσεις για τη συνέχεια, για την οποία δεν είχα λόγο να περιμένω. φεύγοντας οι εντυπώσεις μου άρχιζαν να σβήνονται στο δρόμο, μαζί με τον ήχο της μουσικής. τα επιβλητικά κτίρια δεν είχαν κανένα μυστικό να μοιραστούν μέχρι να φτάσω στο ξενοδοχείο και να περάσω μια απ τις τελευταίες [μεταιχμιακές ήδη] νύχτες μαζί σου.

#7 substation south [brixton], london

σιγά το μέρος αλλά να… εκείνα τα βράδια που έβγαινα στο substation ήταν το λονδίνο και κάποιες γειτονιές του ειδικά όπως το brixton, το clapham, το shoreditch, το hampstead τυλιγμένα με μια γλυκιά υγρασία κι ήταν οι προσδοκίες απακετάριστες και πιο πολύ ένας ψίθυρος ότι η ζωή έχει τόσες όμορφες δυνατότητες. το substation λειτουργούσε τις καθημερινές σαν sex club ενώ το σαββατοκύριακο είχε κανονικό πρόγραμμα με djs, events κτλ. κτλ. αγαπημένη μου βραδιά ήταν η δευτέρα που άνοιγε ως sex club με ‘sports night’ theme. στην πόρτα πάντα δυσκολεύονταν να καταλάβουν από martial arts και μου ζητούσαν να βγάλω το πάνω μπλουζάκι αν θέλω να μπω, πράγμα το οποίο έκανα [μια ψυχή που είναι να βγει…]. μέσα συνήθως όλοι ποδοσφαιριστές, μόνο εγώ και κανα δυο άλλοι διαφορετικού ‘αθλήματος’. και cruising αμείλικτο. δεν κράτησε πολύ η συνήθεια να κατεβαίνω στο substation τις δευτέρες. αλλά μου μένει ακόμα εκείνη η αίσθηση. το γρήγορο σεξ, πιο γρήγορο απ’ οτιδήποτε άλλο, τα παιχνιδάκια των ρόλων κι αγόρια γονατισμένα μπροστά σε μία στολή.

#6 androgin, kiev

ταξίδι τρέλα. ο hannes κανόνισε τα πάντα. ήξερε ότι μόλις είχα γυρίσει από τριήμερο στο kuressaare με τον s. αλλά μάλλον υπολόγιζε ότι τα πράγματα θα έπαιρναν άλλη τροπή. στην τελική είχε να δεί τη φίλη του. πήρε το λεωφορειάκι που είχε επινοικιάσει για το project, κανόνισε τις βίζες [μια ουκρανική, μια λευκορώσικη transit], υπολόγισε τις μέρες για να προλάβουμε να κάνουμε όσα θέλαμε και κυρίως να κατέβουμε στην οδησσό να δούμε την epp. μόλις φτάσαμε στο κίεβο, την πέφτω στο ξενοδοχείο και ξυπνάω πολύ αργότερα απ’ την ώρα που είχαμε κανονίσει να βρεθούμε. οι διάδρομοι ήταν σκοτεινοί και οι πόρτες των δωματίων διπλές, από βαρύ ξύλο. ο hannes έφυγε για να βρεί τον andri που είχε έρθει νωρίτερα με την αποστολή της εφημερίδας. δε θαυμάμαι αν με ξύπνησε φεύγοντας ή αν θα με έπαιρνε τηλέφωνο αργότερα. κατεβαίνω στην πλατεία με ταξί ενώ νομίζω ότι έχουνε φύγει και δεν θα ξέρω πως να πάω στο μαγαζί. με περιμένανε. ο hannes κάνει τις συστάσεις. ο andri δείχνει πιο μεγάλος απ΄ότι νόμιζα. απ’ την πρώτη στιγμή θέλω να τα ξεράσω όλα. στα μούτρα του. ότι τη βδομάδα που ήταν ο jarek στο λονδίνο κάναμε sex έξι από τις επτά μέρες. ότι μου άρεσαν οι ξανθές τρίχες στα πόδια του. ότι με τις προβολές επιτυχίας και διανοητικής δύναμης που κάνει πάνω στο jarek, του προκαλεί κατάθλιψη. κατα βάση, θέλω να του τα πω όλα αυτά γιατί ζηλεύω. και κατα βάση δε λέω τίποτα. πηγαίνουμε στο club. έχει κόσμο. πολύ. υπολογίζω ότι κάποιοι είναι gay δημοσιογράφοι που απλά βρέθηκαν στην πόλη λόγω των γεγονότων των ημερών. τα αγόρια έχουν ακόμα αφημένα τα μαλλιά τους μακριούτσικα, καλύπτουν έτσι τα αυτιά τους-δεν είχε φύγει το κρύο ακόμη. οι περισσότεροι ξανθοί, λεπτοί και ξέγνοιαστοι. χ-α-ζ-ε-ύ-ω τ-ο-υ-ς α-γ-γ-έ-λ-ο-υ-ς. ξεχωρίζω αυτούς που δείχνουν όμορφοι. μερικοί επιστρέφουν το βλέμμα. δεν έχουν το παρδαλό και το showoffness που βλέπεις στα ανάλογα της μόσχας, ούτε όμως και το midas touch [λέμε τώρα] που άγγιξε τα ανάλογα της βαλτικής.

πίνουμε πολύ εκείνο το βράδυ. ο hannes έχει κολλήσει πάνω μου. ένας ξένος, απροσδιορίστου προέλευσης, ρωτάει αν είμαστε ζευγάρι. o hannes με προλαβαίνει:

– we are getting there, λέει κάπως στεγνά.

δαγκώνομαι. παρακούνησα την ουρά μου χωρίς να υπάρχει λόγος. έναν ήθελα, μ’ άλλον γαμιόμουν, κι ένας τρίτος [που έτυχε να έχει ένα intellectual appeal] την ‘πλήρωνε’. o άγνωστος καταλαβαίνει τι παίζει και μετά από δυο-τρεις αναγνωριστικές ερωτήσεις, βγάζει την ετυμηγορία του:

-i know, i know…you are one of those bitches, who live off ukranian sperm.

[sperm. τι αστεία λέξη. θα μετέφρασε κατευθείαν από τη γλώσσα του, του απαντάω με κάτι εξ’ ίσου αιχμηρό που τον κάνει να σηκωθεί και να φύγει…ugly twit]

ψιλοχορεύουμε. ευτυχώς προς το τέλος παίζει κάτι ρώσικες ποπιές, οι οποίες πάντα με ανεβάζουν [το ‘κρασάβιτσα’, top hit εκείνη τη χρονιά]. ο andri μας αποχαιρετά, την άλλη μέρα έχει ρεπορτάζ. συνεχίζουμε να πίνουμε ως τις έξι. ξαφνικά αισθάνομαι μόνος. το μυαλό μου μουδιάζει και τα πόδια μου λιώνουν πάνω στον καναπέ.

[αναρωτιέμαι πως θα φύγω. νομίζω ότι πριν κοιμηθώ σου στέλνω μηνυματάκι. good morning, good night or something l-i-k-e t-h-a-t]

#5 neo, istanbul

οι άλλοι αποφασίζουν να κάνουν ανάσταση στο πατριαρχείο [μεγάλη υποκρισία αν σκεφτείς ότι κανείς τους δεν πίστευε, typically greek though]. τηλεφωνώ από θάλαμο και κανονίζουμε να βρεθούμε με τον χακάν στην ταξίμ στις δώδεκα. στη συνέχεια θα συνεννοηθούμε με τα παιδιά πως θα βρεθούμε. o χακάν έρχεται στην ώρα του. το ίδιο και γω που δε ήθελα να μείνω στο ξενοδοχείο μόνος μου. τα μέτρα ασφαλείας είναι κάτι παραπάνω από ορατά. τις μέρες εκείνες είχαν οξυνθεί οι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις και απεργίες. μετρούσαν ήδη δύο βδομάδες και πέντε νεκρούς. οι εικόνες απο τα κανάλια έδειχναν την πόλη σε κατάσταση πολεμική και όλοι λέγανε ότι δεν είναι καθόλου καλή ιδέα να πάμε στην istanbul εκείνη την περίοδο. δε νομίζω να μας απασχολούσε ιδιαίτερα πάντως για τον απλούστατο λόγο ότι το προγραμματίζαμε δύο μήνες αυτό το ταξίδι και μια μεγάλη παρέα πάει τελικά διακοπές όταν βολεύει μια ημερομηνία σε όλους.
το ‘neo’ ήταν ένα υπόγειο περίπου δεκαπέντε λεπτά περπάτημα απο την ταξίμ σε κατεύθυνση αντίθετη από το βόσπορο. στην πόρτα χαμογελάκια και τσαχπινιές με τον πορτιέρη που μας τον είχε συστήσει ο χακάν το προηγούμενο βράδυ. είχαμε γνωρίσει επίσης και τον φίλο του. πολύ γλυκά αγόρια και οι δύο, με τούρκικα ζουμπουλδούδικα προσωπάκια και σώματα απ’ αυτά που μπορείς να φανταστείς για έναν επαγγελματία πορτιέρη. μέσα ξεφάντωμα αν και είναι σχετικά νωρίς. ένα μακρόστενο μπαρ οδηγεί στο dancefloor, μια κατάσταση εντελώς sodade, όχι μόνο ως προς την κουλτούρα ή το body language αλλά και προς την χωροταξία. πριν τελειώσω το πρώτο ποτό έρχονται και οι άλλοι. με βρίσκουν να έχω χάσει τα ίχνη του χακάν και να σαχλαμαρίζω με δύο φίλους του. το πατριαρχείο ήταν πολυ ξενέρα, λένε, φασαρία, συνωστισμός [η κατάνυξη σας έλειπε, γουρούνες].

[συνεχίζεται]

#4 gravity, tallinn

‘Σε δημιούργησα μες σε χαρά και μες σε λύπες:
με τόσα περιστατικά, με τόσα πράγματα.
Κ’ αισθηματοποιήθηκες ολόκληρο, για μένα’. >>

το πήρα μια φωτογραφία τις προάλλες. το παλιό gravity club: υπόγειο, με την είσοδο φάτσα στο ελικοδρόμιο. έχει κλείσει εδώ και δύο χρόνια…pilot club, λέει. θέλω μια μέρα να το ανοίξω ξανά και να καλέσω φίλους και εραστές alike, σε γενέθλια σύναξη, ένα new year’s eve ή μια τυχαία παρασκευή βράδυ.

#3 gma [on sundays], berlin

νομίζω ήταν μία τυχαία επιλογή να πάμε στο gma εκείνη την κυριακή. και ναι είχαμε συστάσεις για το τάδε club που είναι super και το άλλο που είναι ακόμα πιο super, αλλά το gma επιβεβαίωσε τελικά τον κανόνα. ότι δηλαδή τα καλύτερα είναι αυτά που τα ανακαλύπτεις μόνος σου. ξεκινήσαμε απο το σπίτι που μέναμε στο kreuzberg.

[blah blah]

συνεχίζουμε γύρω στις έξι το πρωί στο endelwais ένα μικρό πλωτό club.

[συνεχίζεται]

#2 iT, amsterdam

όταν είχα πρωτοπάει στην κυβέρνηση ήταν το partij van de arbeid, η χώρα περνούσε ένα οικονομικό boom και το amsterdam ήταν ο πιο liberal δήμος της ευρώπης. o sven vath έπαιζε μεσοβδόμαδα στο escape, στη rembrantplein, o κόσμος πήγαινε σε ειδικά κέντρα και τσέκαρε τα κουμπιά που θα έπαιρνε την παρασκευή ή το σάββατο και για μένα ήταν όλα κάπως μαγικά… με τη ματιά ενός παιδιού που μόλις έφυγε από το σπίτι του, τον νικολή να έχει πιάσει ένα ωραίο δωμάτιο στη princengracht, τη vicky να έρχεται τακτικά από το rotterdam και τους ολλανδούς να μου φαίνονται φιλικοί, easy-going και sexy.

[συνεχίζεται]

[συν ένα τελευταίο αγαπημένο club]